رویدادهای دو سال گذشته و برخورد متفاوت مقامات ترکیه با رژیم صهیونیستی، به ویژه رخدادهای پس از حمله خونین به کاروان کمک‌رسانی به غزه و کشته شدن تعدادی از اتباع ترکیه در این حادثه و متعاقب آن اعلام مقامات ترکیه مبنی بر حرکت به سوی غزه برای کمک‌رسانی موجب شده که برخی رسانه‌های منطقه خاورمیانه عربی، از ترکیه به عنوان قهرمان جهان اسلام نام برده و به ستایش این کشور که بر پایه قانون اساسی اش نظامی لائیک دارد، بپردازند.

بدون شک، برخورد سال گذشته رجب طیب اردوغان با شیمون پرز و رهبری و ساماندهی ارسال کمک‌ها به غزه از کارهای ارزشمند این کشور مسلمان است؛ اما بسیاری از رسانه‌ها و حتی شخصیت‌های عربی با فراموش کردن اینکه ترکیه هم اکنون گسترده ترین روابط را با رژیم صهیونیستی داشته، متحد استراتژیک اسرائیل بوده و هرچند اکنون حزبی اسلامگرا بر ترکیه حکومت می‌کند؛ اما بنا بر قانون اساسی این کشور، رعایت اصول لائیسیته و نداشتن نگرش ارزشی و دینی اصلی اجتناب پذیر برای حاکمان این کشور به شمار می‌رود، تلاش دارند تا با تمجید بیش از اندازه اقدامات اخیر آنکارا ضمن سرپوش گذاردن بر سازشکاری و انفعال خود در موضوع فلسطین، نقش ایران را به عنوان حامی اصلی چند دهه اخیر جریان مقاومت در منطقه و به ویژه فلسطین کمرنگ کنند.

روزنامه کویتی «السیاسه» این گونه می‌نویسد: در معادلات سیاسی منطقه اکنون ترکیه حرف اول را در جانبداری از فلسطین می‌زند و بسیار بیشتر از محمود عباس و خالد مشعل از غزه و مردم آن حمایت می‌کند.

روزنامه «الحیات» که در لندن چاپ می‌شود، با شیطنت و غرض ورزی تمام می‌نویسد: ایرانی‌ها به عنوان کشور غیر عربی، دیگر نمی‌توانند خود را تنها هوادار واقعی فلسطین بدانند، بلکه اینک ترکیه میدان دار حق طلبی فلسطینی‌ها در عرصه جهانی است و بسیار موفق تر از تهران ظاهر شده است.

تحلیل نشریه اردنی «الرای» هم جالب است: اکنون مشخص شده که پس از کشورهای عربی که فلسطین را از آن خود می‌دانند، تنها کشوری که از فلسطین و غزه حمایت واقعی می‌کند، ترکیه و مالزی است! و از این پس ایران نمی‌تواند داعیه  ناحق! «ام القری اسلام» را یدک بکشد و باید ام القرایی غیر عربی را در آنکارا و استانبول جستجو کرد.

این تحلیل از مجله سیاسی اماراتی «البیان» نیز خواندنی است: ترکیه نشان داد که همپای کشورهای عربی و مصر! بیشترین حمایت‌های عملی را از فلسطین دارد و اکنون رفته رفته ترکیه در حال تبدیل شدن به قهرمان جهان اسلام در خاورمیانه غیر عربی است.

بر پایه این گزارش، واکنش رسانه‌های عربی به تحولات اخیر در موضوع فلسطین دربردارنده پیام‌های متعددی است:

نخست اینکه کشورهای عربی که خود همواره با رویه سازشکاری و برقراری روابط پیدا و پنهان با رژیم صهیونیستی از سوی ملت‌های مسلمان مورد مذمت واقع شده و به بی عرضگی شهره بوده‌اند و همچنین مواضع سرسختانه ایران علیه سازشکاری با اسرائیل بر سر مسأله فلسطین وجهه ای حقارت آمیز برای آنها ایجاد کرده بود، اکنون تلاش می‌کنند با بزرگنمایی چند حرکت ترکیه، چند دهه تحقیر خود به واسطه موضع گیری‌های ایران را جبران کنند.

دوم اینکه، حکام و رسانه‌های عربی با حقارت تمام، اکنون تلاش می‌کنند عقده گشایی خود علیه ایران را با چند اقدام ترکیه بروز دهند و هنوز نیز با بی شرمی تمام ضمن تداوم ارتباط با رژیم صهیونیستی هیچ کدام موضع شفاف و قاطعی علیه تل آویو نمی‌گیرند. البته اگر بر پایه تحلیل‌های رسانه ای اعراب ـ که در بالا آمد ـ به زعم آنها رهبری کشورهای عربی در مقابله با رژیم صهیونیستی را مصر به عهده دارد، عمق فاجعه خود نمایان می‌شود.

اینان از مصری سخن می‌گویند که تا همین هفته پیش با همکاری اسرائیل محاصره غزه را کامل کرده بود و اجازه رسیدن ضروریات اولیه زندگی مردم غزه را از خاک خود نمی‌داد و جالب تر اینکه به زعم همین رسانه‌ها مالزی و ترکیه که در سی سال گذشته، هیچ ردی از آنها در حمایت از مردم فلسطین نبود اکنون به عنوان رهبران غیر عربی جهان اسلام مطرح می‌شوند!

سوم اینکه، قطعا جمهوری اسلامی و مردم ایران بر پایه آموزه‌های دینی و انسان دوستی خود و همچنین پیشینه تمدنی‌شان که همواره حامی مظلومین بوده‌اند، از شصت سال پیش در سطح علمای دینی و روشنفکران مذهبی و از سی سال پیش با پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان راهبرد سیاست خارجی آشکارا به مقابله با جنایات صهیونیست‌ها پرداخته است، از حرکت ترکیه و دیگر کشورهای اسلامی در مسیر حمایت از حیثیت جهان اسلام و به ویژه مردم مظلوم فلسطین و لبنان استقبال می‌کند و آن را مغتنم می‌شمارد؛ اما حکام و رسانه‌های مغرض عربی که می‌خواهند، بی غیرتی خود را در پس اقدام ترکیه پنهان کنند، باید بدانند که هرچند جریان اسلامگرای کنونی حاکم بر ترکیه در چند حرکت، اقدامات امیدبخشی در همراهی با ایران به عنوان تنها کشور اسلامی که در سی سال گذشته، نه تنها هیچ رابطه پیدا و پنهانی با رژیم صهیونیستی نداشته و همواره حامی مسلمانان مظلوم بوده، داشته است، اما اصول سیاست خارجی ترکیه و قانون اساسی این کشور مسلمان جز انجام چنین اقداماتی اجازه چنین سیاست‌هایی را به آنکارا نمی‌دهد؛ چه بسا با کوچکترین تغییری در ساختار قدرت ترکیه این کشور بیش از گذشته، روابط دوستانه و راهبردی اش را با اسرائیل از سر گیرد.

در پایان یک نکته مهم نیز قابل ذکر است که اگر برخی کشورها از ترکیه حمایت می‌کنند و خدمات البته ارزشمند مقامات این کشور را بزرگنمایی می‌کنند، در واقع، در حال انحراف افکار عمومی جهان اسلام هستند تا به زعم خود به انزوای هر چه بیشتر ایران کمک کنند.